استفاده از ایمپلنت نالترکسون در مقایسه با مصرف متادون : نتایج 6ماه پس از آزادی از زندان
مرکز تحقیقات اعتیاد نروژ، دانشگاه اسلود مر کز پزشکی اعتیاد بنجاب
مرکز ملی اعتیاد به مواد مخدر، کالج گینگ لندن
لغات کلیدی آزادی از زندان ، متادون ، ایمپلنت نالترکسون ، هروئین
چکیده : پس از آزادی از زندان، مجرمانی که مشکل مصرف هروئین دارند در معرض خطر بازگشت به زندان و مرگ بر اثر اوور دوز قرار دارند .یک نیاز ویژه برای درمان و جود دارد که می تواند در زندان آغاز شود و پس از آزادی در جامعه ادامه یابد.
درمان ایمپلنت نالترکسون پیش از این در محیط های زندان مورد ارزیابی قرار نگرفته بود
روش ها :این مقاله اثرات استفاده از ایمپلنت نالترکسون و درمان با متادون را بر روی هروئین و دیگر مواد مخدر غیر قانونی در میان زندانیان وابسته به هروئین پس از آزادی از زندان را مقایسه می کند.
46 داوطلب به طور تصادفی قبل از آزادی به ایمپلنت های نالترکسون یا متادون اختصاصی داده شد. تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد در هر دو گروه استفاده از هروئین و بنزودیازپامین ها و همچنین جرم و جنایت 6ماه پس از آزادی از زندان کاهش پیدا کرده است. در نتیجه ایمپلنت های نالکتوکسون ممکن است یک گزینه درمانی ارزشمند باشد.
مقدمه:
در جمعیت های زندان در سراسر جهان اختلالات مصرف مواد در مقایسه با حمایت عمومی بیش از حد نشان داده می شوند .مطالعات چندین کشور نشان داده است که ۶۰ تا ۷۰ درصد زندانیان مصرف مواد مخدر را قبل از حبس گزارش کرده اند. دسترسی به درمان تخصصی مصرف مواد در زندان ها مقدور است. برای درمان وابستگی به مواد افیونی درمان نگهدارنده با متادون یک درمان موثر است و در طول چهار ده گذشته به طور گسترده ای در جامعه در دسترس قرار گرفته است اما یک رویکرد متفاوت برای جلوگیری از بازگشت به مصرف هروئین ، درمان با نالترکسون است که یک آنتالگونیست گیرنده است که توسط موسسه ملی مصرف مواد مخدر در دهه ۱۹۷۰ ایجاد شده است .
مطالعات در زمینه درمان با نالترکسون خوراکی در حوزه های قضایی جنایی کاهش مصرف هروئین و جرم را نشان داده اند. علارغم این نتایج امیدوار کننده محدودیت مهم درمان با نالکتوسون خوراکی در محیط اجتماعی فرسایش درمانی بالا پذیرش دارویی پایین است
آزادسازی مداوم نالترکسون به عنوان یک دپو یا فرمولاسیون ایمپلنت ممکن است یک گزینه برای غلبه بر مشکلات سازگاری ارائه دهد. معلوم شده است که نالترکسون دپو درمان ایمپلنت منجر به کاهش مصرف هروئین و مرگ و میر شده است.
اخیرا تعدادی از مقالات اثرات مفید احتمالی نالکتوسون را برای جمعبت های عدالت کفیری مورد بررسی قرار داده اند. پس از آزادی از زندان مجرمان درگیردر مواد مخدر در معرض خطر بازگشت سریع به مصرف مواد مخدر قرار دارند و به احتمال زیاد مرتکب جرایم جدیدی نسبت به دیگر مجرمان می شوند. تداوم مراقبت در هنگام درمان مجرمان درگیر با مواد مخدر بسیار مهم است و باید و تلاش های درمانی در زندان مورد تاکید قرار گیرد. مطالعه حاضر به بررسی ایمپلنت های نالترکسون در مقایسه با درمان متادون در حمایت زندانی وابسته به مواد افیونی می پردازد
این اهداف عبارت بودند از آغاز درمان پیش از آزادی زندان و بررسی تاثیرات آن از نظر استفاده از هروئین ،استفاده از مواد مخدر غیر مخدر فعالیت های جنایی پس از زندان
این مقاله نتایج استفاده از مواد مخدر و بازگشت معرمان به مدت ۶ ماه پس از آزادیشان گزارش می دهد. درمان ما متادون به میزان 30 میلی گرم در روز شروع شد ودوز توصیه شده روزانه 80 تا ۱۳۰ میلی گرم به طور معمول در طول یک دوره 3هفته ای به دست آمده درمان متادون براساس دستور العمل های سازمان بهداشت جهانی و مقررات استاندارد برنامه نروژ به صورت رایگان ارائه شد.همه شرکت کنندگان آزاد بودند تا به دنبال حمایت بیشتر مانند درمان شوک، بستری ها روان درمانی سرپایی باشند. جلسات انفرادی منظم برای مشاوره با خدمات اجتماعی یک پزشک عمومی و دیگر ارائه دهندگان درمان دارویی تشویق شدند.
در پیگیری ۶ ماه مصرف هروئین نیز با پیگیری زمانی برای هر ماه پس از انتشار ارزیابی شد. استفاده از 7روز یا بیشتر در ماه به عنوان عود تعریف شده در مورد حبس مجدد در طول دوره پیگیری، مصرف مواد مخدر برای زمان قبل گزارش شد.
در این مطالعه همه مشارکت ها داوطلبانه مستقل از تصمیمات توسط سیستم قضایی با توجه به شرایط حکم یا تاریخ آزادی بود به زندانیان به طورسیستماتیک محرمانه بودند و امکان امتناع از مشارکت بیشتر درمرحله را ارائه دادند.
این مطالعه توسط کمیته منطقه ای اخلاق تحقیقات پزشکی نروژ ، خدمات اصلاحی نروژ آژانس پزشکی نروژ تایید شد.
نتیجه : قبل از استخدام 11 زندانی واجد شرایط غربال شدند ۶۵ نفر پیشنهاد مشارکت را رد کردند . از 46 داوطلب 43 نفر مرد و ۳ نفر زن بودند. یک نفر قبل از شروع رضایت خودش را پس گرفت بنابراین نمونه نهایی برا تجزیه و تحلیل هدف شامل ۴۴ نفر بودند. ۲۳ زندانی به طور تصادفی تحت درمان ایمپلنت نالنرکسون قرار گرفتند و ۲۱ زندانی نیز تحت درمان با متادون
میانگین سن شرکت کنندگان در مطالعه ۳۵ سال بود. میانگین سنی که شرکت کنندگان شروع به استفاده منظم از هروئین کردند ۲۳ سال بود. ۸۶ درصد از مصرف کنندگان منظم مواد مخدر بودند. هیچ تفاوتی در ویژگی های فردی و اجتماعی جمعیت شناختی بین دو گروه درمانی وجود نداشت، شرکت کنندگان در گروه نالترکسون بین ۱۶۰ تا ۱۹۷ روز پس از شروع درمان پیگیری شدند گروه متادون بین ۱۶۹ تا ۲۲۷ روز پس از آزادی از زندان پیگیری شدند 7 نفر از زندانیان در آغاز از کاشت ایمپلنت نالترکسون در بازو خودداری کردنند و هر 7 نفر ترجیح خود را به درمان با متادون یا درمان غیر دارویی گزارش کردند. در آغاز افراد تحت درمان با متادون ۱۰ نفر درمان را آغاز نکردند.از 110 نفر تحت درمان با متادون ۹ نفر قبل از آزادی زندان به دوز مورد نظر ۸۰ میلی گرم در روز رسیدند در حالی که ۲ نفر به دلیل عوارض جانبی متادون را قطع کردند.
کاهش قابل ملاحظه آماری در مصرف هروئین و بنزودیازپامین ها غیر قانونی در هر گروه در مرحله پیگیری یافت شد. استفاده از آمفتامین را به مقدارکم اما نه قابل توجه در پیگیری کمتر بود
فعالیت جنایی در پیگیری به طور قابل توجهی کم تر از دوره قبل از دستگیری بود. تفاوت آماری معنی داری بین گروه های نالترکسون و متادون از نظر تغییر در مصرف مواد و فعالیت مجرمانه وجود نداشت
درمان درمیان زندانیان قبل از آزادی زندان آغاز شد شرکت کنندگان از 4زندان برای مردان را زندان برای زنان انتخاب شدند. اولین تماس از طریق کارکان زندان خدمات بهداشتی زندان برقرار شد. معیارهای ورود شامل وابستگی به هروئین قبل از حبس و حداقل ۲ ماه زمان حبس بود. افراد درصورتی که با افسردگی اساسی درمان نشده یا روان پریشی، اختلال شدید کبدی و یا اگر در حال حاضر در درمان نگهدارنده اگو نیست یا باردار بودند از مطالعه خارج شدند. معیارهای واجد شرایط بودن توسط مصاحبه کنندگان آموزش دیده بر اساس معیارهای تشخیصی DSM-IV ارزیابی شدند. اولین پیگیری در ۶ ماه پس از آزادی از زندان برنامه ریزی شده بود.
رویه: شرکت کنندگان درمان را حدود یک ماه پس از آزادی آغاز کردند. شرکت کنندگان ۲۰ ایمپلنت حاوی نالترکسون را دریافت کردند که قبلاً نشان داده شده بود که نالترکسون را به مدت ۵ تا ۶ ماه آزاد می کند.
تحلیل های آماری: تجزیه و تحلیل در نمونه تصادفی انجام شد این کار بدون در نظر گرفتن شروع درمان و یا حفظ درمان انجام شد. داده های گم شده در پیگیری با مشاهدات پایه در مورد فرض بازگشت جایگزین شده یک تحلیل واریاسی بین فردی روی نتایج برای ارزیابی اثرات زمان دو گروه انجام شد معیارهای حامل در در گروه کامل با آزمون های t نیز با آمار های غیر پارامتری مقایسه شدند. تجریه و تحلیل زمان عدد هروئین براساس داده های جدول زمانی تیلدی بود با استفاده از روش کاپلان مسیر انجام شد.
اخلاق وتایید: زندانیان زمانی که در تحقیقات بالینی شرکت می کنند حقوق بشر از آنها بدون جایگزینی داده ها، برآورد ای کابلان مسیر نشان می رفتند که احتمال خود به مصرف هروئین در گروه نالکتوسون کمتر است. میزان حسن مجدد در هر دو گروه با ۲۱ درصد شرکت کنندگان در ناکتوکسون و ۲۳ درصد گروه متادون که یک یا چند روز را در زندان نروژ سپری کردند قابل مقایسه بود . یک کاهش قابل توجه آماری در استفاده از مواد مخدر و فعالیت مجرمانه در تجزیه و تحلیل هر دو گروه مشاهده شد که بعد نشان داد که ۵۰ در صد از شرکت کنندگان نالکتوکسون و36 درصد از گروه متادون تا زمان پیگیری ۶ ماه در تحقیقات مراقبت پس از مرگ شرکت کردند ، شش ماه پس از آزادی از زندان ۶۹ درصد از شرکت کنندگان در گروه ایمپلنت نالکتوکسون در مقایسه با ۲۳ درصد در گروه متادون تحت درمان آزمایشی قرار گرفتند. این نظارت از نظر آماری معنادار بود.
رویداد ناخواسته: هیچ یک از ۱۶ ایمپلنت نالترکسون به دلیل واکنش های موضعی یا در خواست بیمار از طریق جراحی برداشته نشدند. در شرکت کننده خارش و خارش پوستی در محل کاشت ایمپلنت را گزارش کردند که با آنتی هیستامین های خوراکی در یک مورد و آنتی بیوتیک خوراکی در فرد حل و فصل شد. اثرات جانبی مربوط به ایمپلنت به طورکلی کوتاه بودن طول مدت و شدت کم ارزیابی شدند. نیمی از شرکت کنندگان که نالترکسون دریافت کرده بودند شد علائم کاهش اشتها تهوع و اختلالات خواب بی قراری و تحریک پذیری را گذارش کردند که گذرا بودند و احتمالا به دلیل داروها مورد استفاده بوده است.
درمان با متادون در 2نفر به دلیل ناراحتی دستگاه گوارش بعد از چند روز در یک فرد و بعد از ۳ هفته در دیگری خاتمه یافت. در مورد اطلاعات مرگ و میر از شرکت کننده ها برای ۴۱ نفر هیچ یک از آن ها در طول دوره پیگیری فوت نکرده بودند
بحث :در هر گروه پس از ۶ ماه کاهش مصرف هروئین و نیز بنزودیازپامین ها و فعالیت مجرمانه پس از آزادی از زندان نشان دادند. بیمارانی که به ایمپلنت های نالترکسون و درمان با متادون اختصاصی از نظر مشکلات نشان دادند و از این نظر این روند درمان را می توان بعنوان اثر بخشی فابل قیاس در نظر گرفت پس دو گروه مطالعه عملکرد درمانی متعالی را نشان دادند.
در گروه ایمپلنت نالترکسون حفظ درمان بیشتر از گروه متادون بود اما پذیرش نالترکسون کمتر بود. برخی از شرکت کنندگان در گروه متادون نیز به دلیل عدم پذیرش، از شروع درمان خودداری کردند.
اما عوامل اصلی دخیل عدم رضایت از شروع درمان فرآیند در خواست این برنامه بود که به ارائه دهندگان خدمات درمانی اجتماعی در داخل زندان وابسته بود .نگه داری در برنامه درمان با متادون پایین بود. این ممکن است به دلیل نیاز به پیگیری روانه باشد که مطابقت با آن برای بسیاری از افراد دشوار است. تفاوت در ماندگاری درمان در ۶ ماه گمان است تا حدودی به فرمولاسیون های بسیار متفاوت این رو دارو نسبت داده شود.
تعداد زیادی از افراد تحت درمان نالترکسون خوراکی را قطع کردند. این یافته با مطالعه دیگری در زمینه نالترکسون خوراکی در حوزه قضایی جنایی ایالات متحده که در آن عدم اطاعت اغلب در طول هفته اول پس از آزادی رخ داده است، مطابقت دارد. این مطالعه نشان می دهد که پذیرش دارو در طول این دوره پس از آزادی ممکن است با مقایسه یا استفاده از ایمپلنت نالترکسون و تاثیر آن بر روی مصرف هروئین گمتر باشد.
و برخی قسمت های مصرف هروئین بدون مانع، معمولاً منجر به بازگشت به مصرف می شود.
چندین محدودیت مطالعه باید مورد تایید قرار گیرد : نرخ استعفا در گروه متادون پس از آزادی از زندان بالا بود. این امر نشان می دهد که مزایای نگهداری از متادون که برای جمعیت جامعه توصیف شده است برای جمعیت زندانی دشوارتر بوده است. تقویت مراقبت های پس از ترخیص مانند مشاوره مکرر و یا آزادی بیشتر در زندان موقت بارعایت الزامات میتواند به طور قابل توجیهی انطباق با درمان با متادون را افزایش داده و در نتیجه نتایج را در جمعیت زندانی بهبود بخشید. علاوه بر این کیفیت زندگی ، گرفتگی نفس و یا دیگر علائم روانی به طور مکرر مورد ارزیابی قرار نگرفتند. شرایط درمان کور نبود که ممکن باشد خطر انصراف عمکرد را افزایش دهد. برای مثال تازگی درمان ایمپلنت نالکتوکسون ممکن است به گزارش منابع سودمند کمک کرده باشد.
ایمپلنت های خانگی نیاز به جراحی با خطر عوارض جانبی مانند عفونت دارند. همچنین ماهیت متمایز متادون و نالترکسون مانع کورکردن اثر می شود
زیرا اثرات پاراش دهنده آلگونیست ها اوپییدی قابل تشخیص خواهد بود. زیرا افراد وابسته به هروئین احتمالا با آزمایش محاصره با هروئین شرایط درمان اختصاصس را نشان میدهند و در نتیجه خطر باز گشت و مرگ بیش از حد را دارند. با وجود این محوریت ها، نتایج ما شواهدی ارائه می دهند که به نظر می رسد استفاده از ایمپلنت های نالترکسون و درمان با متادون در کاهش مصرف هروئین و بنزودیازپامین های غیر قانونی و همچنین کاهش فعالیت های جنایی پس از آزادی از زندان موثر باشند، مواد دارو ممکن است در برنامه های پیشگیری از عود در حوزه قضایی جنایی نقش داشته باشند. مزیت دیگر آغاز چنین درمان های دارویی با مجرمان وابسته به مواد افیونی در زندان، خطر مرگ ناشی از مصرف بیش از حد مواد مخدر در طول دوره پس از آزادی است. درمان ایمپلنت نالترکسون نتایج امیدوار کننده ای داشت و در مطالعه ما با داوطلبان عوارض جانبی شدیدی نداشت. این رفتار شایسته ارزیایی بیشتر در حمایت های عدالت کیفری است زیرا ممکن است مزایایی خاصی در چنین شرایطی داشته باشد دسترسی به مخدرها در طول حبس محدود است بنابراین استفاده از نالترکسونن که نیاز به پرهیز از مصرف مخدرها دارد ، آزادسازی مداوم دارد.
در نالترکسون به صورت کاشت ممکن است انطباق با دارو را تا حد بیشری نسبت به خوراکی نالترکسون بهبود بخشند.
درمانگر شناختی-رفتاری برای مشکلات فردی بزرگسالان، با سابقه 4 ساله در روان درمانی و مشاوره
متخصص درمان، افسردگی، اضطراب، وسواس، فوبیا، روابط بین فردی و ترک اعتیاد
دارای پروانه نظام روانشناسی و مشاوره ایران
- استفاده از ایمپلنت نالترکسون در مقایسه با مصرف متادون - ژانویه 28, 2024
ساناز صفایی
کارشناس ارشد روانشناسی بالینی درمانگر شناختی-رفتاری برای مشکلات فردی بزرگسالان، با سابقه 4 ساله در روان درمانی و مشاوره متخصص درمان، افسردگی، اضطراب، وسواس، فوبیا، روابط بین فردی و ترک اعتیاد دارای پروانه نظام روانشناسی و مشاوره ایران
